STRONGS NT 1236: διάγω

διάγω;

1. to lead through, lead across, send across.

2. with τόν βίον, τόν χρόνον, etc., added or understood, to pass: βίον, 1 Timothy 2:2 (very often in Greek writings); διάγειν ἐν τίνι, namely, τόν βίον, to live (Winers Grammar, 593 (551f); Buttmann, 144 (126)), Titus 3:3 (ἐν φιλοσοφία, Plato, Phaedr., p. 259 d.; ἐν εἰρήνη καί σχολή, Plutarch, Timol. 3).

διαγαγόντι διάγειν διαγοντες διάγοντες διαγωμεν διάγωμεν διάγων διάξεται διάξω διήγαγεν διήγαγες διήγαγον διήγε διήγεν διήγον diagomen diagōmen diágomen diágōmen diagontes diágontesInterlinear Greek • Interlinear Hebrew • Strong's Numbers • Englishman's Greek Concordance • Englishman's Hebrew Concordance • Parallel Texts